emondor (Dicționarul explicativ al limbii române, ediția a II-a, 1998)EMONDÓR, emondoare, s. n. Unealtă folosită la emondaj. – Din
fr. émondoir.emondor (Dicționar de neologisme, 1986)EMONDÓR s.n. Unealtă folosită la emondaj. [Cf. fr.
émondoir].
emondor (Marele dicționar de neologisme, 2000)EMONDÓR s. n. unealtă pentru emondaj. (< fr.
émondoir)
emondor (Dicționar ortografic, ortoepic și morfologic al limbii române, ediția a II-a revăzută și adăugită, 2005)emondór s. n.,
pl. emondoáreemondor (Dicționarul explicativ al limbii române (ediția a II-a revăzută și adăugită), 2009)EMONDÓR, emondoare, s. n. Unealtă folosită la emondaj. — Din
fr. émondoir.